Broeder Arthur - Tuur Cooreman

Misschien herinner je je nog de uitzending van ‘Echo’ uit 1965. De voorloper van ‘Man bijt hond’ bracht toen 4 gemeentearbeiders in beeld die kasseien aan het leggen waren en alles deden behalve werken. Bij de beelden lieten ze het liedje van Louis Neefs ‘Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb…’ horen. Het cliché van de gemeentearbeider was bevestigd in woord en beeld en heel Vlaanderen lachte in het vuistje. ‘Hij is aan de gemeente’ heeft lange tijd een pejoratieve bijklank gehad maar dat is stilletjes aan passee komposee.
In deze Mensen van bij Ons ging ik eens babbelen met Tuur Cooreman. Bijna veertig jaar lang was hij ‘aan de gemeente’, eerst als geschoold arbeider, later als opzichter. Hij kan dus van een en ander meeklappen. Maar daarnaast leidt Tuur nog een dubbel leven… Nee, mijn beste, niet wat je denkt! Naast opzichter is Arthur sinds 1994 ook nog conciërge van het Pius X-complex, een taak die hem de titel van ‘Broeder Arthur’ opleverde. Tuur is een volksmens, in zijn sappig Zils deed hij zijn verhaal uit de doeken en heel vaak sloot hij zijn zinnen af met een ‘en ik meen wa ‘k zeg’… De gemeente & Pius X, een combinatie die meer dan stof genoeg leverde voor een boeiend verhaal. En ik meen wa’k zeg!


Tuur bij zijn eerste job in de Schoolstraat.		Tuur speelde ook toneel bij de Boerenjeugd. Je vindt hem links op de tweede rij.

Streng maar...
En, vervolgt Tuur, alles wat ik verdiende, dat moest ik thuis aan mijn moeder afgeven. Dat was de afspraak. Ik kreeg per week 100 frank pree (€ 2.50) en daar moest ik het mee doen, gaat Tuur verder. Als we naar een bal van de Boerenjeugd gingen, moest ik 80 frank inkom betalen voor mijn lief en mezelf, ik had nog 20 frank over, kan je rekenen… Ik heb vaak op mijn moeder gevloekt maar toen ik trouwde kreeg ik van haar twee spaarboekjes: op het eerste stond wat ze voor mij gespaard hadden, op het tweede wat ik al die jaren zelf had bijverdiend. Ik ben toen serieus geschrokken, lacht Tuur. Had ik dat geld mogen houden, ik zou het allemaal opgedaan hebben. Ik heb een goeie thuis gehad maar ze waren erg streng, gaat hij verder, mijn moeder heeft haar vier koeien gehouden tot in 1971 de BTW werd ingevoerd.		Ze was een spaarzame vrouw, zegt Tuur, ze vertelde altijd dat ze met hetgeen vader verdiende juist toe kwam voor haar gezin, het geld van de melk kon ze iedere maand sparen en met de verkoop van de kalfjes betaalde ze de pulp. Ook brood bakte ze zelf. Dat deed ze samen met Juleken D’heer, de vader van Gerard. In een bakhuisje stookten ze de oven met lemen en hout en zo hadden de twee gezinnen brood voor enkele dagen. Tuur herinnert zich nog altijd hoe lekker die ‘pollekes’ waren, dat restje van het deeg dat mee gebakken werd voor de kinderen. Verder werden ze thuis streng katholiek opgevoed. De mis, het lof en de vespers hoorden tot de vaste geplogenheden ten huize Cooreman. Ook de jaarlijkse bedevaart te voet naar de kapel van de Donk was een verplichting.

Maar ik heb me erover gezet, vertelt Tuur, en dezen die volhardden in de boosheid, mochten het op het schepencollege gaan uitleggen. Maar na een jaar waren alle plooien gladgestreken. Toen Tuur startte bestond het technisch personeel uit 16 man. Bij zijn afscheid was dit 56 man. Maar, voegt Tuur er aan toe, ten tijde van het plan Spitaels (een plan om werklozen aan de slag te krijgen) hebben we er op een bepaald moment meer dan 90 gehad. Dat was niet te doen, zegt Tuur. Mannen die tegen hun goesting aan ’t werk moesten. De taak van Tuur was alles behalve schapenwachten. Plannen & organiseren waren dagelijkse kost. Iedere dag antwoorden zoeken op de vragen wat, waar, wanneer, wie, waarmee, hoelang… Daarnaast was er veel overleg met de burgemeester, het schepencollege, de conducteur, de technische diensten… en natuurlijk waren er ook vergaderingen. De meeste mensen zagen enkel de schoonste kant van mijn job, zegt Tuur, ze zagen me rondrijden in Zele en hier en daar een klapke doen. ’t Was echt meer dan dat. Nu ik met pensioen ben, mis ik mijn werk niet, wel de contacten. Ik heb nu eenmaal mensen nodig, zegt Tuur.
		Tuur op den bureau met zijn goede vriend Antoine Van Lokeren

Veertig Jaar... Tuur was veertig jaar aan de gemeente. Hij kan dus van een en ander meeklappen. Drie burgemeesters en zeven schepencolleges passeerden de revue. Het is menselijk dat je met de ene persoon beter opschiet dan met de andere, da’s normaal. Tuur kon het goed vinden met Marcel De Waele en Raf Michiels. Ook met Maria Verheirstraeten klikte het goed. Ze werd schepen van landbouw, vertelt Tuur, iets waar ze niets van af wist. Regelmatig kwam ze af om advies te vragen en uit dankbaarheid trakteerde ze mij en mijn vrouw ieder jaar op een etentje in ’t Stoveke. Met Jef De Bruyne kon ik ook goed overweg. Als ik een probleem had, kon hij luisteren en als hij ervan overtuigd was dat ik gelijk had, stond hij 100 percent achter mij. Heel vaak vroeg ik hem bepaalde gunsten ten voordele van de gemeenschap en dat was altijd op ’t eerste woord goed. ’t Was voor de Zelenaars en dan vormde dat geen probleem. In al die jaren is er veel veranderd, zucht Tuur, het familiale is er doorheen de jaren uitgegaan en dat is spijtig. Vroeger had je schepenen die onze mening vroegen, die kwamen kijken hoe het vorderde met de werken, die een klapke deden met het personeel, die af en toe eens een pintje trakteerden… kortom ze hadden een nauwere band met hun mensen. Nu zie je ze met moeite en ze vragen niets, ze hebben blijkbaar de wijsheid in pacht. Wat er ook sterk veranderd is, is het wagen- & machinepark. Nu rijdt omzeggens bijna iedereen met een auto en dat heeft tot gevolg dat we nu met twee depots zitten. Erg praktisch is dat niet, zegt Tuur, ik had het liever anders gezien, maar ja het is nu eenmaal zo…
		Foto genomen bij de aankoop van de 'nieuwe' schoolbus. Op de foto zie je: Paul Baert, Piet De Kimpe, Hubert De Corte, Roger Verheggen, Georges Van der Haegen, Jan Willockx, Antoine Van Lokeren, Julien Steeman, Tuur, Achilles De Maesschalck en Staf De Kinder.